Madrid 3

Laatste dag vakantie alweer...Snif.

Ik moet maar vaker ´s avonds laat ziek worden, want je slaapt daarna héérlijk. Nou ja, ik deze keer tenminste wel. En dus werd ik weer helemaal fris en gezond wakker, niks aan het handje. De oorzaak is nog wat vaag. Het zou allergie kunnen zijn, aangezien ik op de minuut af 2 uur misselijk was voor het eruitgooien van mijn maaginhoud, en omdat ik me daarna gelijk beter voelde, maar aan de andere kant heb ik niets van noten gemerkt. Het alternatief is dat ik gewoon nooit meer de pil moet doorslikken.

Vanochtend waren we allebei uitgerust en vrolijk wakker. Het weer helaas niet: het plensde, en volgens de weersvoorspelling zou dat nog wel even duren. Wij besloten dus maar onszelf te verwennen, en kochten nog zo´n tienrittenkaartje voor de metro. Eerste bestemming was het Prado, waar we voor 1.5 euro (1.5 euro maar!) 2 uur lang hebben rondgestruind, en er ook voor gezorgd hebben dat we alles, en dan ook echt álles, hebben gezien. Onze conclusie: wel leuk hoor, en vooral wel erg veel, maar de andere twee musea vonden we toch leuker.

Volgende stop was de Starbucks. Ik vond dat ik dat wel verdiende, want ondanks dat Marijt een belachelijke prijs voor haar take-out pizza heeft betaald gisteren waren we door mijn misselijkheid toch wel goedkoop uit. En het voordeel van de Starbucks is vooral: ze hebben er heerlijke stoelen, en je kunt er eindeloos blijven zitten. Dit hadden we na slenteren in het Prado wel nodig, musea zijn niet vriendelijk voor je voeten.

Toen ze uit de Starbucks stapten scheen de zon weer, maar we hadden nou eenmaal nog metroritten, en voor het relatief kortje stukje naar Sol pakten we die dan ook. Het doel? shoppen! Het cadeautje voor Birgit is binnen, en we hebben zonder resultaat de Corte Ingles verkend. En nu zitten we hier, diep nadenkend over de rest van onze bezigheden vandaag. Het is maar een graad of twintig, dus een siesta is niet echt nodig. We moeten nog wel een leuk restaurant vinden voor onze splurge vanavond, en we missen nog 1 souvenir. Kortom: we zullen ons wel vermaken, en zien er eigenlijk wel naar uit dat we morgenavond weer lekker in ons eigen bedje kunnen slapen.

Liefs,

H&M

Madrid!

Owkee, Marijt neemt het hertypen van onze verloren gegane post (snif) van gisteren en het vertellen over onze reis voor haar rekening, ik zal hier verhalen over hoe het ons bevalt, zo weer terug in Europa.

Het ons aanpassen aan de prijzen gaat in ieder geval verbazingwekkend snel. Alles is hier gewoon twee keer zo duur. Al valt er een ding reuzachtig mee: de toegangsprijzen van musea. Maar daarover later meer.

Na een nog eigenlijk best goede nacht in de trein werden we om kwart over acht wakkergemaakt door de conducteur (kwart over 6 voor ons dus, echt een onzalige tijd!) en stonden daar op Madrid Chamartin. Onze tassen op de schouders gehesen (best pijnlijk als je ze op de boot verbrand hebt) hebben we toen een tienrittenkaartje voor de metro gekocht, en op naar Opera, want daar was het hostel in de buurt. Dat, en de naam ´los Amigos´ was ook alles wat Marijt nog wist, maar met de hulp van een aardige madrileen hadden we het snel gevonden. Op de 4e etage. Wij vermoeden dat onze reservering niet is doorgekomen (de jongen bij het hostel bleef heel lang naar zijn scherm staren en klikken zonder aha-blik), maar we kregen toch twee bedden toegewezen. Echt een verschil is dat hoor, tussen een Marokkaans en een Europees hostel. Op de wc hadden ze hier namelijk niet alleen wc-papier, maar nog zeep ook! En we hebben zelfs een officieel-uitziend kaartje gekregen dat we aan de camera moeten tonen als we naar binnen willen.

Onze tassen aldaar gedumpt gingen we Madrid verkennen. Een museum, dat was eigenlijk ons plan, en dan liefst het Thyssen-Bornemisa. We wilden al op de metro hoppen, maar ze zijn een paar lijnen aan het verbouwen, ook degene naar Banco de Espana. We hebben nog gezocht naar een busmogelijkheid, maar uiteindelijk zijn we gaan lopen. Eigenlijk is het centrum helemaal niet zo groot, je bent overal zo. Bij het Thyssen aangekomen bleek dat het enige museum van de grote drie dat vandaag niet gratis was, en Nederlanders die we zijn gingen we toen maar naar het Reina Sofia. Dat was leuk. Erg veel meer valt er niet over te zeggen. Er was een Roy Liechtenstein-tentoonstelling (wat teleurstellend) en een Dalí-tentoonstelling (wel leuk, erg druk). De vaste collectie hebben we maar voor de helft gezien (´Guernica´ natuurlijk wel), omdat onze voeten er genoeg van hadden, en onze magen juist klaagden dat ze te weinig hadden gehad.

Vlakbij het Reina Sofia is het station Atocha, en ik wist toevallig nog van vorige keer (dankjewel pappa) dat daarbinnen een hele leuke tuin was. Daar hebben we onze appeltjes opgegeten (we hadden besloten dat we vitamins nodig hadden, en hadden daarom een pak sinasappelsap en appels gekocht bij de buurtsuper), en vervolgens was onze bestemming de Starbucks, voor lunch. Een emotioneel moment voor mij ( ;-) ), omdat we daar toen we in Madrid waren vorige zomer steeds ontbeten, en daar mijn verliefdheid op de Starbucks is ontbloeid. Muffins en koekjes dus, en koffie/chocomel! Dat noem ik pas lunchen.

Ons plan van 1 museum per dag bleek niet te kunnen, omdat zowel het Prado als het Thyssen op maandag dicht zijn. Het Prado leek een beetje veel voor onze arme voetjes, dus wij gingen naar het Thyssen. 4 euro voor een student. Probeer daar maar een een museum van die kwaliteit in te komen in Nederland! Het museum is sinds vorig jaar uitgebreid met de collectie van mevrouw Thyssen-Bornemiza, maar we waren het met elkaar eens dat het enige waardevolle daaraan is dat je erdoor merkt hoe mooi de collectie van haar man is. We hebben op ons gemak, met veel tussenpauzes op bankjes, het museum bekeken, en ondertussen een Spanjaard verteld wat het ´dam´ in plaatsnamen betekent en ons afgevraagd wat het verschil tussen ´Dutch´en ´Netherlandish´is. Daarna hebben we nog geshopt in het winkeltje, met leuk (en zwaar) resultaat.

Dat was het dan wel weer tot nu toe. Het internetcafé was niet makkelijk te vinden, maar in principe niet veel duurder dan in Marokko (1.20 euri voor een uur versus 10 Dh), en: we hebben weer een qwerty-toetsenbord! Het is even afleren om met je vinger naar de shift te gaan als je een punt wil typen, maar errug prettig.

De plannen voor vanavond zijn: fastfood, en slapen (in die volgorde). We willen KFC wel eens proberen, en we zijn moe. Marijt viel in de lekkere stoelen van de Starbucks al bijna in slaap. Morgen weten we nog niet echt wat we gaan doen. Winkelen, waarschijnlijk, struinen, zeker, en gewoon het leuk hebben. Vlakbij waar we zitten zijn een boel parken, dus dat is wel leuk. En dan dinsdag het Prado!

Groetjes,

H.

Fes, laatste installment

Gidsen zijn rare mensen. Nou ja...wij waren in ieder geval wel enigszins verbaasd over de onze. Eerst nog even het verhaal over hoe we eraan zijn gekomen, want daar was Marijt gisteren een beetje overheen gesprongen. Wij wilden een officiele gids, dus wij gingen met zn drietjes naar de syndicat d'initiative. Daar vertelden ze ons dat een gids inderdaad 120 voor een halve dag was, maar dat we ook voor het vervoer van de ville nouvelle naar de medina moesten zorgen, en ook vor de reis terug. Aangezien wij geen auto tot onze beschikking hadden en met zijn drieen waren betekende dit dat we heen en terug twee taxis zouden moeten betalen. Nou zijn die taxis niet duur, maar het zou toch de prijs van 120 naar 160 opkrikken. Wij vonden dit enigszins belachelijk, en liepen weg. Buiten werden wij toen benaderd door een besnord lannetje dat ons wel, zoals we binnen hadden voorgesteld, in de medina wilde ontmoeten. hij had een of ander pasje, maar we twijfelen nu enigszins of hij echt een officiele gids was.

Vanochtend vertrokken wij dus monter naar Fes el-Bali (=de oude stad, = de medina), en troffen snorremans daar inderdaad aan. De tour kon beginnen. Hij raffelde zijn verhaaltje over de geschiedenis af, en vroeg vervolgens wat we wilden zien. Uhm, zeiden wij, nou, de tanneries bijvoorbeeld, en wat handicraft shops? Met als achterliggende gedachte natuurlijk, u bent toch de gids? Hij gidsde ons even snel de highlights langs, waarbij het vooral opviel hoe streng hij was over foto-opportunities. En daarna? winkel na winkel na winkel, allemaal erg leuk en met een uitleggend praatje van de winkelmensjes, maar elke keer weer dat we niets kochten werd het gezicht van onze gids een graadje zuurder. Bij de leerlooierijen heb ik het kleinst mogelijke portemonneetje gekocht (wel iets dat ik nodig had, muntjes vallen altijd uit de mijne), en Kevin heeft, nadat hij eerst had onderhandeld voor een tapijt en het vervolgend toch niet had gekocht, zich zo'n blauw touaregding laten aansmeren, maar dit was duidelijk genoeg. "If I know you are dutch, I never take you to medina", gromde het mannetje boos, maar wij vonden het wel prima.

De rest van de dag hebben we een beetje verdaan. We hebben een italiaanse ijsboer opgezocht, en vooral veel op de kamer geluierd. Ook het leergierige mannetje weer geholpen, trouwens, want die was gisteravond alleen weg te krijgen met de belofte dat we vandaag weer zinnetjes voor hem zouden vertalen. Morgen zijn we weer met z'n tweetjes, en gaan we naar alweer onze laatste bestemming in Marokko. Het gaat snel, en het is moeilijk te beseffen dat we zo laat volgende week alweer thuis zijn, maar heel erg vind ik het niet.

Marijt is Frans aan het kleppen met een local, en aan het proberen iets in het Frans te brabbelen.... Alles gaat hier nog steeds goed, en voor de zoveelste keer:

de groeten van H&M

Fes deel 2

Wow, eventvolle dag. First things first.

Gisteren hebben we ons duurste maal in Marokko tot nu toe gehad: 120dhr voor ons allebei, voor pizza. Dan voel je je gelijk weer zo'n luxebeest. In het hostel heerlijk geslapen, zelfs door de wekker van de Deense meisjes (dezelfde als in Casblanca, overigens, zo'n groot land kan toch best klein zijn) heen.

Vanochtend was het eerste wat we hebben gedaan het verkassen van onze tassen naar het hotel. We konden pas om 12 uur echt inchecken, dus in de tussentijd konden we mooi alvast even kaartjes voor Chefchaouen kopen. Het busstation is gelukkig niet al te ver. We besloten vervolgens om het heetste gedeelte van de dag in het hotel door te brengen, rustig lezend. Dat laatste was tenminste het plan. In het hotel bleek echter een leergierig, twee-tanden-missend mannetje te zijn, die ons eerst verblufte met wat Nederlandse zinnetjes, en ons vervolgens vroeg een paar andere zinnetjes voor hem te vertalen en op te schrijven. Een paar dus. We zijn een uur bezig geweest, en alles passeerde de revue: zinnetjes over hoe aardig de aangesprokene waren, alles op het inschrijfvel, verschillende insecten en de tafels van vermenigvuldiging. Het mannetje hield gelijksoortige blaadjes bij in Duits, Italiaans; Spaans en Engels, en had duidelijk echt alles uit zijn hoofd geleerd.

Na deze pauze gingen wij richting Medina. Dachten we. Hoopten we. Nou ja, we kwamen er wel, maar het was zeker geen rechte lijn (krijg je ervan als je Marijt de kaart laat lezen :-p). Toen wisten we de ingang nog niet, dus klampten we een paar medetoeristen aan, die het ook niet wisten maar met wie we het samen wel hebben gevonden. Het was een internationaal groepje: de meisjes waren Braziliaans, Amerikaans en Zweeds, de jongen Duits. De meisjes gingen direct die dag nog door, maar de Duitser zocht nog een hotel, liefst niet in de medina. Wij hebben hem toen maar op touw genomen, en de rest vertelt Marijt.

H.

Fes!

Maar allereerst nog een beetje Marrakesh. Gistermiddag heeft Roland heel aardig chauffeur gespeeld. Eerst zijn we naar de Saadische tombes geweest, die we door mijn misselijkheid hadden gemist de dag ervoor. Het was klein, maar leuk omdat het tegelijkertijd met het Paleis el-Badi (de ruine) gebouwd was en nog intact omdat Moulay Ismael geen graven durfde te verwoesten. Raar genoeg vond ik het na dit bezoek dat Paleis El-Badi waarschijnlijk als ruine indrukwekkender is dan het als "compleet" paleis had kunnen zijn. Daarna zijn we naar het Jardin de Majorelle geweest, wat echt super was. Veel dank aan Roland, want zonder zijn suggestie waren we er niet heengeweest. Het is namelijk een hele mooie botanische tuin, die mooier wordt gemaakt door veel felgekleurde potten, vooral in een prachtig diepblauw. Het gebouw dat in de tuin staat heeft ook die kleur, en het schijnt een hele rage te zijn in Marrakesh. Mijn droomhuis heeft ook een terras in die kleur gekregen, en Marijt's Moroccan-styled Simshuis-to-be eveneens.
Daarna zijn we nog treinkaartjes gaan halen (of daarvoor, dat weet ik niet meer), en we hebben nog een appeltaart gekocht om Eva en Roland te bedanken voor hun gastvrijheid.

Vandaag was reisdag. Om 9 uur vertrok de trein, en gelukkig wisten we twee zitplaatsen te veroveren (al hebben we de helft van de reis er maar anderhalf gebruikt, het vieze mannetje naast me nam veel plek in). Het was heet en saai, veel meer is er niet over te zeggen. In Fes loodste ik ons feilloos naar het hostel, dat helaas morgenavond helemaal vol bleek te zullen zitten. Elk probleem zijn oplossing, een kamer in een nabij shabby hotel is al gereserveerd. We werden in het hostel danig gewaarchuwd voor hoe vervelend Fassi in de medina zijn, dus we zijn van plan een gids te nemen.

Ik heb nog meer te vertellen, maar bij dit toetsenbord moet je elke toets errug hard indrukken, dus dat laat ik aan Marijt over.

Liefs van H.

Marrakesh deel 3

Hier en weer helemaal betere Hedwig. Gisteren voelde ik me vrij waardeloos, zoals ook al bericht door Marijt, en de poging tot eten gisteravond (nou ja, eten...ik had vooral veel water gedronken en 1 piepklein broodje tot me genomen) was niet echt succesvol, maar na een goede nacht slaap werd ik beter, en hongerig, wakker. Tsja, het hoort nou eenmaal een beetje bij vakantie houden in een ver land, en ik moet zeggen, dit viel nog wel mee: er werd fantastisch voor me gezorgd en natuurlijk zijn hier alle comforts aanwezig.

Marijt is trouwens zichzelf helemaal vergeten, want zij heeft, onverwacht genoeg, als eerste van ons tweeen een allegische reactie gehad. Wij vermoedden al dat de zonnebrandrème die we in Essaouira hadden gekocht niet helemaal in orde was, omdat we ondanks danig insmeren toen zo verbrand zijn geraakt. We hebben nog naar de datum gezocht, na afloop, maar veelzeggend genoeg was deze weggeknipt. En Marijt bleek niet zo goed tegen zonnebrandcrème die over de datum is te kunnen, en kreeg eergisteren in de stad opeens ontzettende jeuk. Gelukkig had ze na een soortgelijk incident in rome ooit anti-histamine bij zich, en was het euvel snel verholpen.

Ik ben bang dat we onze dagen hier grotendeels verdoen met lezen en loungen, maar we kunnen ons er niet druk om maken. Tenslotte is dit ook een vakantie om enigszins uit te rusten, en moeten we het weekend na onze thuiskomst alweer verhuizen naar campus. Dus we nemen het ervan!

Groetjes uit het prachtige paleisje,

H&M

Essaouira (deel 2)

Soms wordt je vertrouwen in de goedheid van de mens toch bij verrassing een boost gegeven. Wij waren namelijk al op het terras, kregen vieze dekens met gaten erin toegereikt, en keken al met lange gezichten uit naar een slapeloze nacht in de kou, toen we twee echt superaardige Fransen ontmoeten. Waarom superaardig? Omdat ze, na gehoord te hebben van onze mésaventures, ons onmiddelijk het tweede kingsize bed in hun eigenlijk vierpersoonkamer aanboden. Wij waren direct opgevrolijkt, uiten onze dank uitbundig, en sliepen alsnog in een bed. En lekker slapen ook nog :-D

Na wakker worden hebben we eerst rustig op het terras gezeten, dat bij zonlicht wel erg mooi was. Na we om uur de kamer geclaimd hadden die ons beloofd was (en gelukkig vandaag wél kregen), onze spullen erin gedumpt hadden en nogmaals onze redders in de nood hartelijk bedankt hadden, vetrokken we blijmoedig naar het strand, waar we zo'n anderhalf uur lekker hebben gelegen, met boek of minidisc.

Dit laatste bleek niet zo'n heel fantastisch idee. Want die wind hier, dat heerlijke koele briesje dat het weer zo ontzettend lekker maakt na de hitte van Rabat en Casa, die is veraderlijk. Ondanks de kracht 12 sunscreen dachten we, terug in de hotelkamer, namelijk 'oeps'. En een aantal uur later 'au'.

Ondanks dit deden we dapper onze lange omslagrokken aan en gingen op zoek naar het bustation. Op deze queeste kwamen we er achter dat niet alles hier zo kalm en prettig is, maar dit terzijde. Zoals ook al in onze nu al behoorlijk beschadigde reisgids staat bleek er maar 1 bus per dag naar Marrakesh te gaan, en wel om 5 uur 's middags. We waren het al snel eens dat drie hele dagen Essaouira niet helemaal leuk was als je te verbrand was voor het strand, en besloten ons vertrek een dag te vervroegen, met als bijkomend voordeel dat het hotel niet al te veel van ons geld zou krijgen. De tickets zijn op zak, en Eva vond het prima, dus we vertrekken morgen om 5 uur naar Marrakesh.

Marijt zal over de rest van onze avonturen verhalen!

Een verbrande maar gelukkige H.